Hayatta karşılaşana kadar sorunların ne olduğunu anlıyorum desek de anlamayan insanız ardı ötesi. Yaşıyoruz ve her yeni günde değişik bir kalp burkulması tadarken bazı hislerin uzağına düşüyoruz. Büyümenin acı olduğunu biliyorum. Belki de bilmek yaşamaktan farklıdır. İçini doldurmamız gereken bir zaman dilimini doldururken bilmek işe yaramıyor.
Doğrular var. Az çok bu doğrularla büyüyen bir nesil olarak doğruları sorgulamak zorunda kalınca sanki hayatımızın ana kolonlarından birinin darbe alması gibi titretiyor baştan aşağı.
Titriyorum ve korkuyorum. Kalbim büyük bir sessizlik içinde. Gecenin en karanlığında ufacık bir ses bile yankılanırda sonrası gelen sessizlik büyük bir boşluk hissi verir ya. İşte öyle bir boşluğun içinde kalp. Duvarlar üstüme geliyor sanki, insanlar üstüme. Ben artık sahilin en uzak limanı gibi, yıllardır denize açılma ihtimali varken o sahilde kalmış o gemiyle ıssızlığımda kalmak istiyorum.
