Bazen öyle şeyler oluyor ki ilkten birşey olmamış gibi hissediyorum. Sonra omuzlarım taşıyamıyor o yükü, düşüp duruyorum. Gözlerime engel olamıyorum. Dizlerimi yere sabitleyemiyorum. Kafası kesilmiş horoz gibi divane dönüyorum. Sonra bir sabah kalkıyorum ve şaşırıyorum. Nasıl yani geçti mi? Geçmiş mi? Nasıl olduğunu bilmiyorum ama daha iyiyim. Olan neydi peki? Yeterince çektim mi! Bir eşiği vardı çilenin ve ben o eşiği aştım mı? Böyle belki de. Acıyı kabullenip kucak açınca düşe kalka onu taşımaya alışıyorsun. Belki kabullenip sahiplenince bitiyor çilesi. Canımızı acıtan şeyleri kucakladığımızda belki de huzur var. Hayatın hesaplara uymayışını benimseyebilsek keşke.
Ömür de bitiyor. Aşk bitmesin dert değil...
