akmayış

Şu sıralar kendimi La Loba gibi hissediyorum. Sanki insanlarla ortak bir lisan konuşmuyorum. İnsanlar hangi dünyaya kulak kesildiyse öbürüne sağır. Kendi söylediğini dinliyor herkes. Konuşuyorsun ama dinleyen de yine sadece kendinsin. Bir ara dostlarımla olduğum bir ara, mutlu olmaktan yazmaya fırsat gelmemişti yazamadığımı düşünüyordum. Meğer işin aslı öyle değilmiş. Yazmıyormuşum, içimde beni boğacakmış gibi bir fırtına yokmuş. Boğacakmış gibi.. Şu sıralar fırtınam o kadar kuvvetli ki fırsatım olsa elimi kağıdın üzerinden çekmem. Her insan bir şekilde içinde bulunduğu bunalımı atıyor. Bazıları içinde bulunduğu ruh halini dışarı taşıyarak, bazıları boğularak, bazıları delirerek. Bana sorsanız en çok ne hissediyorsun diye. Dört nala koşmak isteyen öfke. Hayatımda bazı şeyler değişiyor. Birine güvenmeyeli o kadar zaman olmuş ki. O ilk coşkun konuşmaların ardından gelen o rutinin ne olduğunu bilmedim. Bu biraz ben kaynaklı, biraz kader. Ama şuan o rutinin sıkıcılığını bile seviyorum.(burada sevdiğim rutin başka) Günler birbirine çok benziyor. Bu bir bakıma onların sanki bitmek bilmez bir uzunluğa sahip olduğu hissi veriyor. Biraz da hızlı geçiyormuş hissi. Nihan Kaya'nın kitabıydı sanırım diyordu ki "İnsanlar aynı şeyleri her gün yapınca beyin kayıt almayı bırakırmış." Öyle bazı zamanlarımı sanki yaşamıyormuşum gibi. İsraf. Ömer Erdem'i ve Mustafa beyi özledim. Bir açıdan da kendimi çok çaresiz hissediyorum. Kesinlikle isyan değil ama umut ağacının tutulur yanı kalmadı gibi. Hangi dalı tutsak kırılıyor. Umutsuzluk çölünde çiçekler umudu hatırlatır mı?