Hayat, inişleri ve çıkışlarıyla insanı şaşırtıyor. Tam her şey kötü derken, bir nebze olsun umut kalmamışken bir anda insanı umutlandırır. Yangınlar devam ediyor. Hala bir sürü insan evsiz kalmaya devam ediyor. Bir sürü canlı hayatını yitiriyor. Ağaçlar inleye inleye yanıyor. Buna sebep olanların da evlerine ateşler düşsün. İkinci sınıfa giderken deprem korkusundan Hatay'da yaşıyorduk. Her sabah okula gitmek için erkenden uyanırdık. Bir sabah burnumuzu yakan duman kokusuyla uyandık. Aslında köy yerinde duman kokusu o kadar da tuhaf değildir. Çünkü insanlar çöplerini yakarak temizler, eski kıyafetlerini yakarlar ya da ateş yakarak bazı yemekleri pişirirler. Düğün yemekleri de bahçelerde yakılan koca ateşle pişirilir. Otobüse binmek için dışarı çıktığımızda karşımızdaki dağ yanıyordu ve helikopterler inip kalkıyordu. Teröristler dağı yakmış meğer... Bütün gün boyunca dua ettim durdursunlar diye. Eve gittiğimde durdu da. Yanacak bir şey kalmayınca durmuş. Bir gün önce yemyeşil olan dağ bugün bazı yerlerinden hala duman çıkan kara bir bataklık gibi görünüyordu. Tam köyün ortasından akan derenin kenarına gittik. Yüzen hayvan cesetleri, ağaç cesetleri... Korkunçtu tek kelimeyle. O orman kendini topladı toplamasına ama geçen sene yine aynı teröristler yine aynı dağı yaktı. Yine simsiyah bir dağ olarak duruyor orada. Hiç merhamet ya da şefkat göstermeden o ormanı yakan insanların da evlerine ateş düşsün. Bütün bunlara rağmen doğa inanılmaz bir şey. Bir tarafı yanarken bile filizlenen bir fidan görebilirsiniz. Her seferinde azimle ve yılmadan tekrar tekrar kendine ait olanı alıyor. Her seferinde yeniden kendisi olabiliyor. Tamam artık berbat bir hayatım var derken bir anda hayat sana yeniden umut veriyor. Fırtına anında insanın kendine şunu söylemesi lazım sanırım "Şu an bunun en güçlü anı ama geçecek" Ne geçmiyor ki hem zaten... Aşk bile yeterince bekleyince geçiyor...
